طی 4 سال اخیر شاهد رکود در بازار مسکن هستیم و میتوان گفت که در این مدت این رکود، زیان های فراوانی به سطح جامعه وارد کرده است. البته اخیرا شاهد کمی رشد نیز بودیم.
در این بازار حدود 1200 شغل، حال چه به صورت مستقیم یا غیر مستقیم درگیرهستند، که این رکود باعث بیکار شدن خیلی از افراد شده است. البته بحث هایی هم مطرح است که از وابستگی بیش از حد اقتصاد ایران به این حوزه روایت دارد. شاید صنایع دیگر به اندازه کافی رشد کرده بوند رکود این بازار منجر به رکود اقتصاد نمیشد.
در سالهای اخیر، برخی از دلالان بازار مسکن خواستار افزایش قیمت مسکن شدند و طی چندماه اخی شاهد تحرکات افزایش قیمت مسکن هستیم بی‌توجه به آنکه این افزایش قیمت باعث ایجاد رکود تورمی شده و اوضاع را بدتر میکند. به همین خاطر اتحادیه مشاوران املاک خواستار گرانی مسکن نیستند بنابراین ثابت بودن قیمت مسکن متناسب با قدرت خرید، بهترین سناریو این بازار در این موقعیت است؛
بخش مسکن از سال 91 وارد دوران رکود تاریخی خود شده و تا پایان سال 95 در رکود کامل به سر برده است. در سال 96 با تحرکات ضعیف توانسته کمی خود را از این خواب زمستانی بیدار کرده، طوری که شاهد افزایش معاملات در این بازار تا حدودی باشیم. افزایش تعداد بیعانه‌ها و... نشان از این امر است.
مسئله اصلی که باید به آن توجه خاص این است که یکی از اصلی ترین موتورهای رشد اقتصادی کشور بازار مسکن است.
همچنان که مشاهده کردیم رکود بزرگ سال 2008 از بخش مسکن ایجاد شد بنابرین بازار مسکن میتواند به عنوان بازاری تقریبا پیش رو در نظر گرفته شود.
سال 96 نیز سالی خوب برای مسکن نبوده، این امر را تحقیقات مرکز پژوهش های مجلس ثابت میکند، بر اساس تحقیقات این مرکز، رشد بازار مسکن در سال 96 نیز منفی است.
تزریق صحیح نقدینگی به بازار مسکن
از مهمترین دلایل باقی ماندن در رکود در بخش مسکن میتوان عدم توان مالی خریداران این بازار دانست و اصولا تا این مشکل حل نشود نمیتوان امیدی برای این بازار داشت. چراکه اگر تقاضایی در یک بازار نباشد نمیتواند در آن بازار رونق شکل گیرد.
از این رو زمزمه‌هایی در تزریق پول به این بازار وجود دارد که در صورت کنترل و هدایت صحیح سرمایه‌ها به بازار میتوان تا حدود زیادی به این بازار امیدوار شد.